Omdat de winter ons nu eindelijk lijkt te gaan verlaten, nog even een wintergedicht.

Park

pad en perk zijn één geheel
schoenen ploffen zachtjes in de witte stilte
uit mijn mond ontsnappen kleine wolken

bomen tonen hun structuur
bij de wortels zie ik verdwenen honden
vogels schuilen en lijken goed doorvoed

wind maakt buiten onbehaaglijk
ongemak smelt weg na enkele meters
bij een schaterlach op het ijs

februari 2015, Robert Smink